Και μετά από 36 χρόνια είμαστε πάλι αντιμέτωποι με το ζήτημα των διαγραφών, αλλά σε μια πιο δύσκαμπτη φάση για το φοιτητικό και γενικά για το λαϊκό κίνημα. Το χτύπημα αυτό ξαναέρχεται, λοιπόν, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση σε μια περίοδο, όπου ο ιμπεριαλιστικός κλοιός των ΕΕ και ΗΠΑ στη χώρα μας στενεύει για τα καλά και η εξαρτημένη από αυτούς αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ σαρώνει κατακτήσεις πολλών δεκαετιών. Μέσα σε αυτή τη σάρωση βρίσκεται και το δικαίωμα της νεολαίας στις σπουδές.
Γρανάζι αυτής της προσπάθειας είναι οι διαγραφές 180.000 φοιτητών στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, οι οποίοι σκόπιμα χαρακτηρίζονται από την κυβερνητική προπαγάνδα ως «αιώνιοι» ή «λιμνάζοντες» ούτως ώστε να διασπάσει το φοιτητικό σώμα σε αυτούς που προσπαθούν και νοιάζονται για τις σπουδές τους (ενεργούς) και σε αυτούς που αδιαφορούν (ανενεργούς). Βέβαια, το ερώτημα «γιατί αυτοί οι φοιτητές άργησαν να αποφοιτήσουν;» αποκρύπτεται επιμελώς ή προσπερνιέται με τη γελοία απάντηση «επειδή είναι τεμπέληδες». Ποτέ κανένας από τους αστούς κονδυλοφόρους και τους κυβερνητικούς αξιωματούχους δεν είδε ή, καλύτερα, δε θέλησε να δει, πόσοι από αυτούς εργάζονται και κατά πόσο τα απαιτητικά προγράμματα σπουδών (αλυσίδες μαθημάτων, προαπαιτούμενα, απουσία εμβόλιμων εξεταστικών, υποχρεωτικά μαθήματα κ.α.) οδηγούν είτε στην παραίτηση των σπουδών είτε σε μακροχρόνια προσπάθεια για την απόκτηση πτυχίου. Μάλιστα μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσαν ως βασικό επιχείρημα για τις διαγραφές το κόστος, κάτι που καταρρέει αυτόματα, καθώς η μόνη παροχή προς τους υπό διαγραφή φοιτητές-σπουδαστές είναι η κόλλα αναφοράς για την εξέταση (στις περιπτώσεις που δίνεται αυτή ακόμα και δεν καλούνται οι φοιτητές να τη φέρουν οι ίδιοι).
Οι 180.000 διαγραφές δεν είναι ο στόχος, αλλά το μέσο για να παγιωθούν οι διαγραφές ως καθεστώς στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και να προχωρήσουν αργότερα σε νέα μείωση των ορίων σπουδών από τα ν+2 στα ν χρόνια φοίτησης, το οποίο με τη σειρά του θα φέρει νέο κύμα «εκκαθαρίσεων» στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Πρόκειται για ένα ισχυρό ταξικό χτύπημα-φραγμό για τους φοιτητές των φτωχών-λαϊκών στρωμάτων, καθώς αυτοί λόγω οικονομικής δυσκολίας αναγκάζονται είτε να εγκαταλείψουν την πόλη των σπουδών τους ή ακόμη και τις ίδιες τις σπουδές τους είτε να βρουν δουλειά για να μπορέσουν να σπουδάσουν. Ουσιαστικά, στερούν και θα συνεχίσουν να στερούν σε πολλές χιλιάδες φοιτητών το δικαίωμα στη μόρφωση και στη απόκτηση ενός πτυχίου-ρημαγμένου μεν- με το οποίο, όμως, θα μπορούν έστω ακόμα και τυπικά να αξιώνουν το δικαίωμα τους στη δουλειά. Αυτό το τελευταίο κυρίως στοχεύουν για να μπορέσει το πανεπιστήμιο να αντιστοιχηθεί με την «αγορά εργασίας-ανεργίας». Εν ολίγοις, όταν ένα κράτος έχει ανεργία στους νέους γύρω στο 65%, θέλει να ρίξει το ποσοστό αυτό μειώνοντας και τη ροή των αποφοίτων από τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο που θα προσομοιάζει με τις μνημονιακές πολιτικές, η πρόσβαση θα αφορά πλέον μια μικρή μερίδα φοιτητών, η οποία θα έχει το προνόμιο να σπουδάζει.
Οι επιπτώσεις του μέτρου των διαγραφών δεν περιορίζονται, όμως, μόνο σε αυτό το σημείο, αλλά επεκτείνονται στην εντατικοποίηση των σπουδών και στο νέο γύρο συγχωνεύσεων-καταργήσεων τμημάτων και σχολών. Με τις διαγραφές να κρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη, δε θα είναι λίγοι εκείνοι που θα αναγκαστούν να ακολουθήσουν το δρόμο της μελέτης και μόνο αυτής, καθώς πλέον οποιαδήποτε αντίδραση, οποιοδήποτε κινητοποίηση ή κατάληψη θα χρησιμοποιείται ως φόβητρο για την απώλεια εξαμήνων και εξεταστικών (βλ. κινητοποιήσεις διοικητικών υπαλλήλων και φοιτητών στο ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ στο 1ο εξάμηνο του 2013), η οποία με τη σειρά της θα τους φέρνει ακόμα πιο κοντά στα όρια διαγραφής. Άρα, οι διαγραφές μπορούν να λειτουργήσουν διαλυτικά για το φοιτητικό κίνημα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Όσον αφορά το νέο «Σχέδιο Αθηνά» που ετοιμάζει το Υπουργείο οι διαγραμμένοι φοιτητές θα λειτουργήσουν ως «προσάναμμα» για να «κάψουν» σχολές ή να τις συγχωνεύσουν με άλλες, καθώς αυτές οι σχολές που θα μείνουν με λίγους φοιτητές θα βαφτιστούν «ανώφελες» και «ζημιογόνες» για την «εκπαιδευτική διαδικασία». Τέλος, οι διαγραφές θα μπορούσαν να ανοίξουν το δρόμο των διδάκτρων ως «εναλλακτική τιμωρία» (ελιγμός του Υπουργείου σε περίπτωση μιας πρώτης αντίδρασης) για μια μερίδα των υπό διαγραφή φοιτητών.
Βλέποντας, λοιπόν, κανείς το μέγεθος και τις προεκτάσεις αυτού του μέτρου θα ανέμενε να δει και μια αντίστοιχη απάντηση από την πλευρά του φοιτητικού κινήματος. Κι όμως, αντ’ αυτού υπάρχει νηνεμία στο χώρο του πανεπιστημίου και μια «εκνευριστική» αδράνεια, η οποία έχει τροφοδοτηθεί κυρίως από τις κυβερνητικές δυνάμεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, αλλά και δυστυχώς από την αδυναμία της πλειοψηφίας των αριστερών δυνάμεων να δώσουν μια ουσιαστική απάντηση πάνω στο ζήτημα της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και της υπεράσπισης των φοιτητικών κεκτημένων. Ως ντροπιαστική και μικροαστική θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τη θέση του ΜΑΣ-ΚΝΕ που είναι θιασώτης του συνθήματος «να μη διαγραφεί κανένας φοιτητής που θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του», καθώς αυτό προσομοιάζει με την άποψη της ΔΑΠ «όχι στις διαγραφές φοιτητών που μετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία».
Από την άλλη, ως αμήχανη θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη θέση της ΑΡΕΝ (νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ) που αφ’ ενός εναντιώνεται στις διαγραφές, αφ’ ετέρου, όμως, έρχεται να τη διαψεύσει η πραγματική ρεφορμιστική και τυχοδιωκτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που επιδιώκει να εξαργυρώσει κάθε αγώνα στο κυνήγι του για την ανάληψη της αστικής εξουσίας (βλ. δηλώσεις Κουράκη -βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ- για τη δίκαιη διαγραφή σε περίπτωση μη εγγραφής σε δυο συνεχόμενα εξάμηνα). Τέλος, η ΕΑΑΚ (φορέας της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στρέφεται μεν ενάντια στο μέτρο των διαγραφών, χωρίς ωστόσο να διευκρινίζει ποιες είναι οι στοχεύσεις του, μιλώντας κυρίως για πειθάρχηση του φοιτητικού σώματος και αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το ταξικό χτύπημα ή προβάλλοντας το άστοχο ότι θα βρίσκουν χώρο ιδιωτικές εταιρίες, οι οποίες έχοντας πλέον την δυνατότητα αγοράς εδρών, θα παράγουν κατά παραγγελία έρευνα (λες και μέχρι πρότινος η έρευνα ήταν κατά παραγγελία των λαϊκών αναγκών).
Η Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία (ΛΑ-ΑΑΣ) ως μετωπικό σχήμα που προσπαθεί να παρέμβει στους χώρους εργασίας και στους καθημερινούς αγώνες του λαού μας, επιδιώκει να συμβάλλει τηρουμένων των αναλογιών της και στα φοιτητικά ζητήματα καλώντας σε αγώνα για την υπεράσπιση των φοιτητικών κεκτημένων και την αποτροπή του μέτρου των διαγραφών. Η ανάδειξη του μέτρου των διαγραφών ως αιχμή την τρέχουσα περίοδο και η σύνδεσή του με τα υπόλοιπα φοιτητικά προβλήματα (σταδιακή κατάργηση της δημόσιας-δωρεάν σίτισης και στέγασης, των συγγραμμάτων, τα ν+2, τα ασφυκτικά προγράμματα σπουδών, τη διάσπαση του πτυχίου σε 2 κύκλους σπουδών και τους νέους αντιδραστικούς εσωτερικούς οργανισμούς λειτουργίας των ΑΕΙ-ΤΕΙ) ανοίγει στα μάτια του κόσμου το πλέγμα της σαρωτικής πολιτικής του Υπουργείου-Συγκυβέρνησης.
Βέβαια, μια τέτοια διαδικασία πρέπει να περνάει μέσα από τη λογική της συνεύρεσης και συμπόρευσης των φοιτητικών δυνάμεων αλλά και των πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται συνολικά στις διαγραφές και στο νόμο Διαμαντοπούλου, προβάλλοντας το ταξικό χτύπημα των διαγραφών ως μείζον θέμα. Ως βάση για αυτήν την αντιπαράθεση με το σύστημα και τους εκπροσώπους του κρίνεται αναγκαία η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος μέσω της ενεργοποίησης των συλλογικών διαδικασιών και των συνδικαλιστικών του οργάνων. Ένα φοιτητικό κίνημα αυτοδύναμο που θα στηρίζεται ουσιαστικά πάνω στις φοιτητικές μάζες και θα αναδεικνύει τον κάθε φοιτητή σε πραγματικό υποκείμενο του αγώνα, έχοντας πίστη στη συλλογική πάλη, την οργάνωσή της και τις δυνάμεις που αυτή απελευθερώνει. Να παλέψουμε, τελικά, για ένα φοιτητικό κίνημα μαζικό, στο πλευρό των λαϊκών αγώνων για ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΙΡΗΝΗ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
• ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ!
• ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ, ΜΑΖΙΚΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ!
