1. Ένα ζήτημα, που τίθεται στο διάλογο, είναι μέσα από ποιο δρόμο βλέπουμε να αναπτύσσεται η πάλη μας και πώς θα συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ευρύτερα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά τον γενικότερο προσανατολισμό μας μέσα στο μαζικό κίνημα και την προοπτική ανάπτυξης και σύνδεσης των δυνάμεών μας με τους εργαζόμενους.
Αυτό θα γίνει στη βάση ενός προσανατολισμού «κοινής δράσης» και «κινηματικών πρωτοβουλιών» των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπως υποστηρίζουν συναγωνιστές στα πλαίσια της ΛΑ-ΑΑΣ;
Τι μας έχει δείξει η εμπειρία και ποια συμπεράσματα έχουν βγει από τους μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν την τελευταία εικοσαετία, για να περιοριστούμε μόνο σ’ αυτούς;
Ποιος προσανατολισμός και ποιες μορφές έδωσαν τη δυνατότητα να εκφραστεί με μεγαλύτερη μαζικότητα η αντίσταση των εργαζομένων, ποιες πρακτικές υπέσκαπταν τη μαζικότητα και ποιες δεν ασκούσαν καμιά επίδραση στο τράβηγμα μαζών στον αγώνα;
Αν πάρουμε τις σπουδαιότερες κινητοποιήσεις που έγιναν το διάστημα αυτό, όπου συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και αγρότες σε πανελλαδική κλίμακα, δηλαδή τις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις του 1999 στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αυτές για το Ασφαλιστικό το 2001 που ανέτρεψαν το νόμο Γιαννίτση, τις κινητοποιήσεις του 2003 στον πόλεμο του Ιράκ, τις πανεργατικές- παλλαϊκές κινητοποιήσεις του 2010-12 ενάντια στα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων, σε ποιο συμπέρασμα θα καταλήγαμε για τον προσανατολισμό που πρέπει να έχουμε στο μαζικό κίνημα;
Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν προέκυψαν από καμιά «πρωτοβουλία κοινής δράσης» των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά αναπτύχθηκαν μέσα από την «κοινή δράση» στο μαζικό κίνημα, στους χώρους δουλειάς, τα συνδικάτα, τις συνοικίες, τις σχολές και τους συλλόγους, όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας συμμετείχαν, καταδικάζοντας τον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τη ληστρική εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Και τα τελευταία, όμως, χρόνια, που με την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησαν οι πανεργατικές κινητοποιήσεις, διαπιστώθηκε πως κανένα «ανεξάρτητο κέντρο αγώνα», ή οποιοδήποτε άλλο υποκατάστατο, δεν μπόρεσε να κινητοποιήσει, κατ’ ελάχιστο, τις μάζες των εκατοντάδων χιλιάδων της περιόδου 2010-12. Αντίθετα, και σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια, όποιες κινητοποιήσεις ξέσπασαν και ξεσπούν με τη συμμετοχή χιλιάδων εργαζομένων, όπως οι πολύμηνες απεργίες στη Χαλυβουργική, στις καθαρίστριες, στους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, στις απεργιακές κινητοποιήσεις των ναυτεργατών, των ΟΤΑ, των εκπαιδευτικών, της ΕΡΤ, όλες αυτές αναπτύχθηκαν μέσα από τα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες.
Η πολιτική που δεν συμβάλλει, δεν στηρίζει, και δεν παλεύει για να διασφαλίσει την πιο πλατιά συμμετοχή των εργαζομένων στον αγώνα, κι ακόμα χειρότερα που υποσκάπτει τη μαζικότητα και διασπά την κοινή πάλη, είτε με το πρόσχημα πως πρόκειται για «ξεπουλημένα συνδικάτα», είτε αναζητώντας νεφελώδη υποκατάστατα, είναι πολιτική βαθιά λαθεμένη και επιζήμια.
Γι αυτό, πιστεύουμε πως η κύρια κατεύθυνση της δουλειάς μας είναι να βρεθούν οι δυνάμεις μας μέσα στον κόσμο, κοντά στα προβλήματα και τις διεκδικήσεις του, στα συνδικάτα και τους μαζικούς χώρους, συμβάλλοντας στο σωστό προσανατολισμό των αγώνων, όσο κι αν η υποχώρηση και αποδιοργάνωση που έχει επιφέρει ο υποταγμένος συνδικαλισμός και ο ρεφορμισμός χτυπούν τα μέτωπα του κοινωνικού και λαϊκού αγώνα.
2. Αν η μαζικότητα των αγώνων αποτελεί προϋπόθεση, χωρίς την εκπλήρωση της οποίας κανένας αγώνας δεν μπορεί να αναπτυχθεί αποτελεσματικά, ο σωστός η όχι πολιτικός προσανατολισμός των αγώνων είναι αυτός που θα καθορίσει τελικά την προοπτική και την έκβασή τους. Είδαμε τι συνέβη με τους πανεργατικούς αγώνες του 2010-12, όπου η έκβασή τους επηρεάστηκε και καθορίστηκε τελικά από τον πολιτικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που κατάφερε να ενσωματώσει και να αφοπλίσει αυτό το κίνημα, οδηγώντας έναν ολόκληρο κόσμο στην απογοήτευση και αποστράτευση.
Γι αυτό, μια πραγματικά αριστερή πολιτική πρέπει όχι μόνο να στηρίζει και να συμβάλλει στη μαζικοποίηση των αγώνων, αλλά πρέπει επίσης να παλεύει σταθερά για τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό, τη γενική κατεύθυνση και την προοπτική τους.
Οι γενικές κατευθύνσεις της πάλης, που υπηρετούν όχι μόνο τον άμεσο στόχο για την απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων αλλά και την προώθηση των μακροπρόθεσμων στόχων του κινήματος, θα ανοίξουν το δρόμο τους μέσα από επίμονες και αναπόφευκτες συγκρούσεις με σοσιαλδημοκρατικές, ρεφορμιστικές, ψευτοεπαναστατικές θέσεις και πρακτικές που εκφράζονται από διάφορες πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα.
Απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις, το κύριο στη στάση μας πρέπει να είναι η αδιάκοπη και ολόπλευρη αντιπαράθεση στην πολιτική τους που διαφέρει ριζικά από την πολιτική της ΛΑ-ΑΑΣ, και όχι οι καθημερινές προτάσεις κοινής δράσης που στην πραγματικότητα αποτελούν το ψευδώνυμο μιας πολιτικής συνεργασίας μαζί τους.
Κι αν η ζωή έλυσε το πρόβλημα της στάσης μας απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ -κάτι που δεν φαινόταν αυτονόητο μέχρι να γίνει κυβέρνηση- θα πρέπει σταθερά να επιμείνουμε σε αυτή την κατεύθυνση και απέναντι στο ΚΚΕ, τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όταν ο κεντρικός προσανατολισμός τους, είτε με τις εξωφρενικές ψευτοθεωρίες τους περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας» είτε με τα καραμπινάτα ρεφορμιστικά «μεταβατικά προγράμματα», βρίσκεται στον αντίποδα του κεντρικού προσανατολισμού της ΛΑ-ΑΑΣ, τότε οι «αναγκαιότητες ολόκληρης της πολιτικής φάσης του κινήματος» δεν επιβάλλουν τη γραμμή της πολιτικής συνεργασίας μαζί τους, που καλλιεργεί τη σύγχυση και την αποϊδεολογικοποίηση, αλλά ακριβώς το αντίθετο, το ξεδίπλωμα της ανεξάρτητης πολιτικής δράσης της ΛΑ-ΑΑΣ και το δυνάμωμα της αντιπαράθεσης απέναντι σε μια γραμμή που οδήγησε σε βαθιά κρίση το κίνημα και συνεχίζει να αναπαράγει τα ίδια αδιέξοδα.
3. Ευθύς εξ αρχής, ξεκαθαρίσαμε ότι δεν θεωρούμε τη ΛΑ-ΑΑΣ ούτε πρόπλασμα ούτε προθάλαμο κομματικής ενότητας. Η ΛΑ-ΑΑΣ δημιουργήθηκε στη βάση ενός κεντρικού πολιτικού προσανατολισμού και ευρύτερων πολιτικών στόχων, καλώντας σε συμπόρευση κάθε δύναμη και αγωνιστή που θέλει να προωθήσει αυτούς τους στόχους, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές αναφορές και τις πεποιθήσεις τους. Επομένως δεν κατανοούμε τα υπονοούμενα πως θέλει δήθεν το Μ-Λ ΚΚΕ να κάνει τη ΛΑ-ΑΑΣ όχημα κομματικής ενότητας.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως βάζουμε στο συρτάρι και ξεχνάμε τον κεντρικό μας στόχο, την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, τη δημιουργία των αναγκαίων προϋποθέσεων για να ενωθεί η βασική μάζα των κομμουνιστών στα πλαίσια ενός κόμματος, με πυρήνα τους μαρξιστές-λενινιστές. Ποτέ δεν κρύψαμε πως όλους τους αγώνες που διεξάγουμε τους υποτάσσουμε στους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος.
Μάλιστα, ένας διάλογος, που θα αφορούσε τα κρίσιμα ιδεολογικοπολιτικά προβλήματα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος, μπορούσε να συμβάλει πολύ πιο ουσιαστικά στην αποσαφήνιση και το ξεκαθάρισμα των προβλημάτων απ’ ότι ο σημερινός διάλογος που τα αφήνει εκτός.
Γ.Σ.
μέλος της Γραμματείας της ΛΑ-ΑΑΣ
