Θα αποφύγω να παραθέσω αποσπάσματα του ιδρυτικού πλαισίου της Λαϊκής Αντίστασης - ΑΑΣ, όχι τόσο γιατί (όπως γράφτηκε) είναι άχαρο, όσο γιατί ακόμα και αν ένα κείμενο λέει «άλφα», υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί να το παραθέτουν και να βεβαιώνουν με ενθουσιασμό: «μα κοιτάξτε: λέει ‘βήτα’»! Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο(1) συναγωνιστή που παραθέτει αποσπάσματα του πλαισίου της ΛΑ-ΑΑΣ, τα οποία αναδεικνύουν τη βαρύτητα της αντισυνδιαχειριστικής κατεύθυνσης για να ισχυριστεί το ακριβώς αντίθετο! Το αφήνουμε και προχωράμε τηλεγραφικά στα ζητήματα που έχουν αναδειχτεί:
Α) Όχι. Το επιχείρημα που υποστηρίζει ότι βάθρο συγκρότησης της ΛΑ-ΑΑΣ είναι η αντισυνδιαχείριση δεν «αρχίζει και τελειώνει στη συμμετοχή άλλων συντρόφων της ΛΑ-ΑΑΣ, στις εκλογές για υπηρεσιακά συμβούλια των εκπαιδευτικών»(2). Συνδιαχείριση είναι και η προβολή της ΕΛΕ που θα συνδιαχειριστεί το χρέος, είναι και οι συγκεντρώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ την άνοιξη του 2015, ώστε το κίνημα να συνδιαχειριστεί τη «διαπραγμάτευση», είναι και οι προτάσεις για το πώς θα γίνει η διαχείριση των αποθεματικών των ταμείων, είναι και οι υπογραφές των εργατικών σωματείων στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που βεβαιώνουν ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις ασφάλειας, είναι και οι προτάσεις των ειδικών για το πώς τα έργα στο Ελληνικό θα έχουν φιλολαϊκή συνιστώσα, είναι και οι ψηφοφορίες εκλογής Διευθυντών σχολείων από τους εκπαιδευτικούς.
Είναι και η υποχώρηση στην ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος «πέστε μας τις προτάσεις σας» για να θεσμοποιηθεί η διαφωνία και να βρει τάχα το κίνημα τρόπους άμβλυνσης των ταξικών διακρίσεων. Και, τέλος, πράγματι «καμία πολυεθνική στη χώρα μας δε ζήτησε τη γνώμη των εργαζομένων για να συνδιαχειριστεί τα κέρδη και τις επενδύσεις της» (2), αλλά… παραδόξως όταν έρχεται η ώρα των μειώσεων των κερδών, οι εργοδοσίες βάζουν τα σωματεία να «αιτούνται» δωρεάν ρεύμα ή ειδικές ρυθμίσεις για πάρτη τους. Η λογική της συνδιαχείρισης συμπυκνώνει τη ρεφορμιστική λογική του αταξικού κράτους και της ταξικής συνεργασίας και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην κυριαρχία του κυβερνητισμού και στον αφοπλισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Είναι και η υποχώρηση στην ιδεολογική τρομοκρατία του συστήματος «πέστε μας τις προτάσεις σας» για να θεσμοποιηθεί η διαφωνία και να βρει τάχα το κίνημα τρόπους άμβλυνσης των ταξικών διακρίσεων. Και, τέλος, πράγματι «καμία πολυεθνική στη χώρα μας δε ζήτησε τη γνώμη των εργαζομένων για να συνδιαχειριστεί τα κέρδη και τις επενδύσεις της» (2), αλλά… παραδόξως όταν έρχεται η ώρα των μειώσεων των κερδών, οι εργοδοσίες βάζουν τα σωματεία να «αιτούνται» δωρεάν ρεύμα ή ειδικές ρυθμίσεις για πάρτη τους. Η λογική της συνδιαχείρισης συμπυκνώνει τη ρεφορμιστική λογική του αταξικού κράτους και της ταξικής συνεργασίας και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην κυριαρχία του κυβερνητισμού και στον αφοπλισμό του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Μάλλον, λοιπόν το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζει ο σ.Θ.Τ. συμβαίνει. Μάλλον η υποτίμηση του ζητήματος αποτελεί «πολιτική εφεύρεση» αυτών που δεν έχουν και πολύ ξεκάθαρα τα ζητήματα και όχι το αντίθετο. Και γι' αυτό αποτελεί γι' αυτούς «προσφιλές πεδίο»… διαφυγής. Διαφυγής σε τέτοιο σημείο, ώστε επιστρατεύεται το επικίνδυνο «επιχείρημα» ότι η «κριτική αυτή δεν έχει ακροατές»(2)! Είναι περιττό να τονίσουμε ότι μια τέτοια θεώρηση, σύμφωνα με την οποία η Λαϊκή Αντίσταση - ΑΑΣ ανοίγει τα ζητήματα με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχουν ακροατές, οδηγεί σε πολύ ολισθηρά μονοπάτια. Όταν μάλιστα η ίδια προσέγγιση υπονοείται σε άλλο σημείωμα που αφορά άλλο θέμα(3), τότε είναι σαφές ότι αρχίζουμε να ανησυχούμε.
Β) Για τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντικαπιταλισμό. Είναι σωστή η παρατήρηση που κριτικάρει απόψεις «που περιορίζουν με σχηματικό τρόπο την αντιιμπεριαλιστική πάλη μόνο στο ζήτημα της στρατιωτικής εξάρτησης (βάσεις)» (1). Αλλά περιγράφει τη μισή αλήθεια. Γιατί η άλλη μισή είναι ότι η ντόπια εξαρτημένη αστική τάξη, αν από τη μία ζορίστηκε με τον υποβιβασμό της και την επιτροπεία, από την άλλη μια χαρά βολεύτηκε απέναντι στον εχθρό λαό. Με εργαλείο τα μνημόνια, πραγματοποίησε όνειρα χρόνων, όνειρα που αφορούσαν τη συντριβή κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Ζούμε σε περίοδο επίθεσης του ιμπεριαλισμού απέναντι στους λαούς και του κεφάλαιου απέναντι στην εργατική τάξη. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι παγκόσμια. Όποιος ξεχνά ένα από τα δύο παραπάνω σκέλη, οδηγείται σε σφάλματα, εξωραΐζει τον αντίπαλο και δεν βοηθά στο ξεκαθάρισμα των ζητημάτων στο εσωτερικό του κινήματος. Όποιος παρακάμπτει την αντικαπιταλιστική πάλη -ιδιαίτερα σε μια περίοδο αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης- κάνει τόσο λάθος όσο λάθος κάνει το ΚΚΕ που δεν βλέπει πουθενά μνημόνια, επιτροπεία και εξάρτηση.
Γ) Δεν ξέρουμε ποιοι είναι οι «δυσνόητοι όροι» και τα «σανσκριτικά»(2). Λέμε απλώς ότι τα συνδικάτα έχουν μολυνθεί από πολυδεκαετή αστική και ρεφορμιστική κυριαρχία. Συμμετέχουμε και παλεύουμε σε αυτά, δεν έχουμε καμία ανόητη πρόθεση να «κάνουμε άλλα συνδικάτα» αλλά ούτε κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το πρόβλημα ούτε και το περιορίζουμε στο αν εμείς ελέγχουμε κάποιο ΔΣ. Η κινητοποίηση των 27 σωματείων για τον Σαρωνικό με λίγο πάνω από εκατό συμμετέχοντες, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο του Οκτώβρη με 150 συμμετέχοντες, πάνω από όλα οι άμαζες συνελεύσεις, αλλά και το γεγονός ότι οι δυσκολίες επεκτείνονται και σε σωματεία απόλυτου ελέγχου από αγωνιστικές δυνάμεις πρέπει να οδηγήσουν σε περιορισμό τα μεγάλα λόγια και τους βερμπαλισμούς για το «οργανωμένο μαζικό κίνημα» και να γίνει καταρχήν ανάγνωση του προβλήματος. Εκτός αν μας ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή της μιας ή της άλλης οργάνωσης.
Δ) Είναι χρήσιμη και σωστή η προσοχή που απαιτείται ώστε η κοινή δράση να μη ρίχνει νερό στο μύλο ξένων πολιτικών σχεδίων - κατά την άποψή μας ρεφορμιστικών και εχθρικών στα λαϊκή υπόθεση. Υπάρχουν άλλωστε παραδείγματα που δικαιώνουν τις επιφυλάξεις αυτές, με πιο χαρακτηριστικό το σύρσιμο πολλών σωματείων Δασκάλων και ΕΛΜΕ στις συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης την άνοιξη του ’15, με πολιτική, μάλιστα, πρωτοβουλία σχημάτων των Παρεμβάσεων της Α’Βάθμιας και Β’Βάθμιας. Αλλά και αντίστοιχες λαθεμένες τοποθετήσεις του «μαζικού κινήματος», σε ΔΣ απόλυτης κυριαρχίας δυνάμεων που αναφέρονται στη Λαϊκή Αντίσταση - ΑΑΣ(4). Αυτό, λοιπόν που χρειάζεται είναι ένας συνδυασμός πρωτοβουλιών με ταυτόχρονη άρνηση υποταγής στην πολιτική ατζέντα άλλων σχημάτων. Η άποψη που εκφράζεται σε σημείωμα ότι «η αλληλεγγύη στον λαό της Δυτικής Αττικής ή η καταγγελία του εγκλήματος στον Αργοσαρωνικό είναι πρώτα απ’ όλα υπόθεση του μαζικού κινήματος των εργαζομένων»(5) αποτελεί μια καινοφανή αντίληψη όχι μόνο στα πλαίσια της Λαϊκής Αντίστασης - ΑΑΣ αλλά ίσως και στο παγκόσμιο κίνημα! Ουσιαστικά, δηλαδή, έχουμε δημιουργήσει ένα σχήμα σε μια σωστή γενικά πολιτική κατεύθυνση, το οποίο όμως δεν επιτρέπεται να διοργανώνει με άλλους διαδηλώσεις, δεν επιτρέπεται να καταγγέλλει έμπρακτα το έγκλημα στο Σαρωνικό (αυτά τα κάνει το… «μαζικό κίνημα» υπό την ηγεμονία αστικών και ρεφορμιστικών απόψεων), δε «συναντιέται» στους χώρους δουλειάς, είναι το μοναδικό που απέχει από διαδήλωση ενάντια στο Νετανιάχου κλπ. Όμως, όταν κάποιος κάνει μετωπικά σχήματα συνεργασίας, φιλοδοξεί να είναι σχήματα μόνιμης κοινής δράσης και όχι κοινής αδράνειας…
Ε) Είναι προφανές ότι πολλά ζητήματα έχουν ανοίξει και καλώς. Είναι, επίσης, προφανές ότι η Λαϊκή Αντίσταση - ΑΑΣ πρέπει να τα κουβεντιάσει για να προχωρήσει. Η πανελλαδική ολομελειακή σύσκεψη πρέπει να γίνει και να βάλει πλάτη στον παραπάνω στόχο.
Πάνος Χουντής, εκπαιδευτικός
-
-
- https://la-aas.blogspot.gr/2017/12/blog-post_50.html: «η τοποθέτηση πως η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ, και ο καθορισμός της ΑΟΖ συνιστούν επιθετικές κινήσεις της ελληνικής αστικής τάξης σε βάρος της Τουρκίας, προσεγγίζει την επικίνδυνη “ουτοπία” των υποστηρικτών των “ανοιχτών συνόρων”, περιθωριοποιεί τα επιχειρήματα της αριστεράς».
-
-
